Είχαμε προετοιμαστεί, νιώθαμε έτοιμοι, πιστεύαμε ότι τα είχαμε σκεφτεί όλα. Και μετά ήρθε το τουρνουά. Τι ξεχάσαμε; Τι πήγε στραβά; Τι θα μπορούσαμε να κάνουμε καλύτερα;
Αυτό το άρθρο είναι το δεύτερο μέρος της ανασκόπησης του φετινού πανελληνίου. Το πρώτο μέρος είναι εδώ και καλείστε να του ρίξετε μια ματιά, ή απλά να κάνετε κλικ για να ανεβάσετε τα στατιστικά του και να νικήσω στον άτυπο διαγωνισμού του πιο διαβασμένο άρθρου του 2017 🙂 Αν ψάχνετε τα ruling τότε κάντε κλικ εδώ!
Η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται και όταν ξύπνησα είδα τον γούγλη να με ενημερώνει ότι έχασα την πτήση μου για Αθήνα. Πτήση; Πρωί; Ναι ναι όταν έκλεισα την πτήση 3 μήνες πριν είχα μπερδέψει το μμ με το πμ – έλα ένα γραμματάκι διαφορά είναι 🙁 Το πρωί λοιπόν αποφάσισα να ξοδέψω 5’ και 120 ευρώ για να κλείσω μια άλλη πτήση με την υπέροχη Cobalt air, η οποία έμαθα, αφού είχα πληρώσει, ότι σταματά το online check in 11(!) ώρες πριν την πτήση.
Οκτώ ώρες μετά ή 47’ πριν την πτήση ήμουν στο γκισέ του αεροδρομίου όπου –το έχετε μαντέψει– έκλεινε στα 50’ και προφανώς δε με άφησαν να μπω. Κλάφτηκα λίγο στην κοπελιά, κλάφτηκα λίγο στον υπεύθυνο του αεροδρομίου, nada – τζίφος, πώς το λέτε. Με τα μάτια υγρά, στράφηκα στην Ae~gean που είχε μια πτήση 10’ αργότερα. Πατήσια-Κηφισιά να ξέρετε είναι το Λάρνακα-Αθήνα. Εκεί ξόδεψα άλλα 180 ευρώ, έκανα τσεκ ιν, πέρασα έλεγχο και κατάφερα να προλάβω ανοικτή την πύλη της Cobalt, στην οποία είχαμε μια έντονη συνομιλία με την κοπελιά που δε με άφησε να περάσω, τα περιεχόμενα της οποίας δε δύναμαι να επαναλάβω σε ένα ευυπόληπτο ιστοχώρο όπως αυτό το blog.
Παραδόξως το αεροπλάνο δεν έπεσε, και αργά το απόγευμα έφτασα στο Μαρούσι, όπου δύο παίκτες διεκδικούσαν μέσω του Trial ένα bye για το αυριανό τουρνουά και ο Ηλίας ήταν ήδη στις επάλξεις και φορούσε τα μαύρα. Τα παιδιά δεν τα ήξερα ούτε φατσικά, ούτε κατ’ όνομα και χάρηκα που η χώρα συνεχίζει να βγάζει καινούργιες φουρνιές παικτών. Εκείνη τη στιγμή, φυσικά, επειδή δεν είμαι ο μάντης Κάλχας, δεν ήξερα ότι ο τελικός της Παρασκευής έμελλε να έχει σημειολογικό ενδιαφέρον (more on that later).
Επόμενη στάση ήταν το ξενοδοχείο, να δούμε το χώρο και τις προκλήσεις που μπορούσε να μας δημιουργήσει Από την αρχή φάνηκε στενός, αλλά όταν το βλέπεις άδειο σε ξεγελά λιγάκι, ήταν και 10 το βράδυ παραμονή του τουρνουά, πείσαμε λοιπόν ο ένας τον άλλον ότι θα είναι ικανοποιητικά. Μόνο που δεν ήταν. Οι παίκτες για να πάνε στις θέσεις τους έπρεπε να λύσουν πίστα του Sokoban (διαφορετική σε κάθε γύρο) και οι πιο εύσωμοι απλώς δεν χωρούσαν. Από τη μέση της ημέρας και μετά, όταν τα drop έφτασαν σε ικανοποιητικό αριθμό, μπορέσαμε να αραιώσουμε τα τραπέζια, με την τελική λύση να δίνεται την Κυριακή με αλλαγή τραπεζιών. Still not cool.
Το Σάββατο το πρωί έπρεπε να ήμασταν έτοιμοι για registration από τις 10:30 οπότε 10:00 seemed like a good time to meet. Στήσαμε τους υπολογιστές, ένας για registration και ένας για τους παίκτες με προβληματικά DCI. Θα ήταν ωραίο να είχαμε και έναν τρίτο για να εκτυπώναμε random things, αλλά αποφασίσαμε τον τελευταίο υπολογιστή να τον χρησιμοποιήσουμε στον προτζέκτορα. Έτσι οι παίκτες μπορούσαν ανά πάσα στιγμή να βλέπουν τον εναπομείναντα χρόνο (εκτός και αν κάθονταν πίσω από το πανί, οπότε tough luck) Funny story: είναι πολύ δύσκολο να βρεις online count down timer το οποίο να μην έχει 30 διαφημίσεις στη σελίδα. Ο υπολογιστής ήταν του Ηλία, που σαν γνήσιος δικηγόρος δεν είχε ad-block – πάλι καλά που δεν είχε vista.
Ο Ηλίας είχε αναλάβει τα προβληματικά DCI, οι Μανώληδες το registration και ο Κρέοντας τους Level 1, walking them through the day και κάνοντας ερωτήσεις για να δούμε αν μπορούμε να τους πετάξουμε στο floor χωρίς φόβο. Εγώ, σαν χαριτωμένη μελισσούλα με τζίβες, πηδούσα από judge σε judge προσπαθώντας να μη μεταδώσω το άγχος μου.
11 η ώρα ήμασταν έτοιμοι να αρχίσουμε το τουρνουά και 11:10 όλοι οι παίκτες είχαν κάτσει στις θέσεις τους, εγώ με το μικρόφωνο στο στόμα οι παίκτες να με κοιτάνε. Ναι! Επιτέλους, Head Judge στο πανελλήνιο, ααααα! Μετά από έναν χορό αλα Matthew McConaughey στο λύκο της Wolf Street, άρχισα με τις ανακοινώσεις τις οποίες σκόπιμα προσπαθώ να κρατώ όσο γίνεται πιο σύντομα, γιατί: α) έχεις το ενδιαφέρον μόνο του 30% των παικτών, οι άλλοι το έχουν ζήσει, β) όλοι οι παίκτες θέλουν να παίξουν, οπότε έχεις 30’’ την προσοχή τους, γ) Τα mic skills μου λόγω Αγρινίου δεν είναι τα καλύτερα και πάντα υπάρχει ένας Καραφώτης να drop me out of balance
Οι πρώτοι τέσσερεις γύροι ανήκαν στο Standard. Μέσα στον πρώτο γύρο καταφέραμε να επιβεβαιώσουμε ότι έχουμε όλες τις λίστες και καταφέραμε να κάνουμε και ένα deck check. Για τους μη μυημένους, τα deck check είναι προληπτικός έλεγχος των περιεχομένων των deck ενός τραπεζιού. Γίνονται κυρίως για εκφοβισμό! Όταν ο judge πλησιάζει το τραπέζι και φωνάζει deck check, οι παίκτες στα γύρω τραπέζια αντιλαμβάνονται ότι σε αυτό το τουρνουά υπάρχει έλεγχος, οπότε το να κλέψουν δεν είναι η καλύτερη ιδέα 🙂
Οι πρώτοι γύροι, λοιπόν, κύλησαν σχεδόν ομαλά. Το “σχεδόν” έγκειται στο γεγονός ότι ξεχάσαμε να dropάρουμε δυο παίκτες στον δεύτερο γύρο και καπάκι βάλαμε ανάποδα το αποτέλεσμα από ένα τραπέζι. Οι δύο αυτές παραλήψεις σχετίζονται, but way too complicated να εξηγήσω το γιατί 🙂 . Όπως και να έχει και στις δυο περιπτώσεις φτιάξαμε τα pairings αλλάζοντας ένα άλλο τραπέζι. Δεν ξαναβγάλαμε όλα τα pairings από την αρχή κάτι το οποίο θα αναστάτωνετο τουρνουά πολύ και επίσης θα εξέθετε το λάθος σε περισσότερα άτομα 😉
Πάντως το end of round με τη βοήθεια του online εργαλείου πήγανε σφαίρα. Στον δεύτερο γύρο, ειδικά, τελείωσαν όλα τα τραπέζια ακριβώς στα 50’! Οπλισμένοι με θάρρος, λοιπόν, αρχίσαμε να καταστρώνουμε σχέδια για το draft. Εδώ ήρθε και η πρώτη διαφωνία με τον Ηλία, ο 
οποίος επέμενε να κάνουμε διάλειμμα μεταξύ standard και draft για να ετοιμάσουμε την αίθουσα. Εγώ, τυφλωμένος από τα Grands Prix που δεν έχουν διάλειμμα αλλά και σίγουρος ότι θα καταφέρναμε να ετοιμάσουμε την αίθουσα κατά τη διάρκεια του τέταρτου γύρου, ήμουν εναντίον. Needless to say stubbornness won. [Σημείωση Αρχισυντάκτη: Εγώ, πάλι, ήμουν σίγουρος ότι κάτι θα πήγαινε στραβά με το WER και προτιμούσα να δοθεί λίγος χρόνος για το απαραίτητο μεσημεριανό σε κουρασμένους παίκτες και judges. Στο σημείο αυτό κάνω hijack το άρθρο το αγαπητού Τριχοjudge, για να εκφράσω την άποψη ότι, γενικώς, ένα τακτικό μεσημεριανό και ένα μισάωρο χωρίς το άγχος του γύρου είναι, σε οποιοδήποτε πολύωρο τουρνουά, ευεργετικά]
Πράγματι, η αίθουσα ήταν έτοιμη στο τέλος του τέταρτου γύρου και εστιάσαμε να φτιάξουμε τα 12 pods του draft. Εδώ να πούμε ότι το software δεν ήταν το ίδιο που χρησιμοποιείτο 7 χρόνια πριν (code dept is a thing) και δεν είχε προηγούμενη εμπειρία από multi format events. Αν κάποιος οργανωτής θέλει να κάνει κάτι παρόμοιο, ιδού ένας γρήγορος οδηγός (mail me για την πλήρη έκδοση):
- Ζητάμε το τουρνουά να είναι draft (κι ας παίξουμε και λίγο standard 🙂 )
- Enroll all players
- Φτιάχνουμε pods με random allocation και tick το κουμπάκι που επιτρέπει στο πρόγραμμα να κάνει pair outside pods
- παίζουμε standard round
- ξαναδημιουργούμε τα pods, αυτή τη φορά με βάση standings και untick το παραπάνω κουμπάκι
- παίζουμε draft γύρους
Εμείς είχαμε κάνει όλα τα βήμα από το α έως το ε και μας έμενε το στ. Πόσο δύσκολο μπορεί να ήταν;
Ε, ήταν…
Το πρώτο που ανακαλύψαμε ήταν ότι το πρόγραμμα δεν έβαζε τους παίκτες by standing, αλλά ούτε και random είχε έναν άλλον περίεργο αλγόριθμο. Αφού πηραμε άδεια από τη wizards αρχίσαμε τα δημιουργούμε τα pods χειροκίνητα. Κάπου στη μέση ανακαλύψαμε το άλλο bug: είχε κάνει re-enroll όλους τους παίκτες που είχαν κάνει drop. Έτσι αρχίσαμε τα πράγματα από την αρχή.
Η διαδικασία φαινόταν το προχωρά και με τόλμη βγήκα έξω και αφού απολογήθηκα για την καθυστέρηση στους παίκτες για μία ακόμη φορά ανακοίνωσα ότι σε 10’ θα ξεκινούσαμε. Δεν με έβρισαν, οπότε μάλλον με πίστεψαν 🙂 Στο πιο σοβαρό, ο ανθρώπινος νους λειτουργεί καλύτερα με deadlines. Το “όπου να ναι αρχίζουμε” είναι χειρότερο από το “θα αρχίσουμε σε μία ώρα”. Βέβαια υπολόγιζα χωρίς τον ξενοδόχο. Αφού φτιάξαμε τα pods, ανακαλύψαμε ότι το κουμπί print pairings είχε εξαφανιστεί! Η λύση δόθηκε με artistic printscreens των pods και, παραδόξως, όλα αυτά έγιναν σε 10 λεπτά οπότε οι παίκτες δε με λίντσαραν.
Κατά τη διάρκεια του draft, που κύλησε ομαλά και χωρίς να χρειαστούν ξεχωριστά draft calls σε οποιοδήποτε pod, προβάραμε για μία ακόμη φορά το πώς θα ξεπεράσουμε το σκόπελο του bring my deck from home. Όπως είπαμε στο πρώτο part, δεν είχαμε stamped κάρτες, άρα οι παίκτες δε θα έπρεπε ποτέ να έχουν την ευκαιρία να προσθέσουν κάρτες. Η πρώτη μας λύση ήταν, με το τέλος του draft, οι παίκτες να αλλάξουν θέσεις με σκοπό να βρεθούν σε ένα τραπέζι που δε θα υπήρχε κανέναν άλλος παίκτης του pod τους το deck να το καταγράψει στο checklist ο απέναντι παίκτης. Ωστόσο, κατά τη διάρκεια της αλλαγής,θα μπορούσε κάποιος να προσθέσει κάρτες πάνω στην αναταραχή. Η λύση του να κρατάνε οι παίκτες το deck τους πάνω από το κεφάλι απορρίφθηκε γιατί πρώτον θα έπεφτε πολύ γέλιο και δεύτερον θα δημιουργούσε περισσότερη φασαρία, άρα και περισσότερες ευκαιρίες για τους ύπουλους φίλους μας.
Η περίπλοκη λύση που ακολουθήσαμε, λοιπόν, ήταν οι παίκτες να συνεχίσουν να κάθονται στο τραπέζι μετά το draft. Να δώσουν τις κάρτες του σε ένα διπλανό τραπέζι και να τις σημειώσει κάποιος άλλος παίκτης. Μετά οι κάρτες γυρίζουν στον ιδιοκτήτης τους, και οι παίκτες αλλάζουν τραπέζια με σκοπό να κατασκευάσουν το deck τους μακριά από τα μάτια των συνdraftιτών τους. Είναι πολύπλοκο; Ναι. Κάτι πήγε λάθος; Ναι! Τι; Ξεχάσαμε το τελευταίο βήμα και είπαμε στου παίκτες να φτιάξουν το deck στο ίδιο τραπέζι που draftαραν 🙁 Ο πανικός ευτυχώς κράτησε μονάχα κάποια δευτερόλεπτα, γιατί είχαμε ήδη εκτυπώσει τα χαρτάκια και μέσα σε 1’ τα είχαμε μοιράσει στα τραπέζια.
Ένα ακόμη πρόβλημα που δημιουργήθηκε με το σύστημα που τελικώς ακολουθήθηκε είναι ότι, επειδή ακριβώς η ανταλλαγή των deck βασίζεται σε μια “χιαστή” αντιστοιχία μεταξύ των pods, οι 2-3 περιπτώσεις παικτών που μετά το ντραφτ θέλησαν απλώς να μαζέψουν το pool και να κάνουν drop, δημιούργησαν κενά που τελικώς καλύφθηκαν από τους judges.
Μέχρι εκείνη τη στιγμή το τουρνουά είχε μεν προβλήματα, αλλά όχι κάτι το οποίο έπρεπε να πιστωθεί στο judge team. Ο πέμπτος γύρος φανέρωσε κάτι που δεν είχαμε σκεφτεί: κάτι που το παλιό πρόγραμμα έκανε αυτόματα οπότε δεν το περιμέναμε. Επίσης κανείς από εμάς δεν ήταν παίκτης αξιώσεων στα παλιά πανελλήνια για να το θυμάται. Το λάθος ήταν, λοιπόν, ότι κάναμε τα seatings by standings, που σημαίνει ότι οι καλύτεροι παίκτες θα έπαιζαν δίπλα-δίπλα. Αυτό ήταν συνήθης συμπεριφορά αφού οι θεατές πάντα θέλουν να βλέπουν τους καλούς παίκτες να παίζουν, οπότε λογικό είναι να τους βάζουν κοντά. Μόνο που στην περίπτωση αυτή σήμαινε ότι τα πρώτα 3 τραπέζια περιείχαν τους παίκτες του πρώτου pod, άρα αν κοίταζαν δίπλα τους έβλεπαν αμέσως τι έπαιζε ο επόμενος αντίπαλός τους. Είμαι σίγουρος ότι πολλοί από εσάς (πολλοί…. 120 διάβασαν το πρώτο άρθρο, άρα ας πούμε οι 70 από εσάς, θα πείτε, so what; Ε, λοιπόν για αυτόν ακριβώς το λόγο ακούσαμε τα περισσότερα παράπονα, τα οποία μάλιστα ήταν δικαιολογημένα. Προφανώς το διορθώσαμε στον επόμενο γύρο, αλλά θα μπορούσαμε να είχαμε αλλάξει σε 3-4 τραπέζια θέση και να το αποφύγουμε εξ’ αρχής. Δεν το κάναμε, γιατί νομίζαμε ότι το πρόβλημα ήταν συνολικό και ότι αλλάζοντας μόνο τα πρώτα τραπέζια θα προκαλούσαμε δίκαιες κατηγορίες για ευνοϊκή συμπεριφορά.
Οι τελευταίοι δύο γύροι δεν είχαν κάτι το εξαιρετικό και φτάσαμε γρήγορα σε μία από τις αγαπημένες μου στιγμές, στην ανακοίνωση του top8. Είναι τότε που εναλλάσσονται τα χειροκροτήματα με το παρηγορητικό χτύπημα στην πλάτη. Το top8 περιείχε δύο ηχηρά ονόματα καθώς και τους δύο παίκτες του τελικού της Παρασκευής! Interesting… Το υπόλοιπο της βραδιάς δυστυχώς δεν είχε κάποια απρόοπτα, οπότε καταλήξαμε κατά τις δυο αγκαλίτσα με τον team leader του paper team, να ροχαλίζουμε αρμονικά [Σημείωση του Αρχισυντάκτη: εγώ κοιμήθηκα στον καναπέ και ο HJ στο κρεβάτι].
Η Κυριακή ήταν υποτονική σαν ημέρα – το καλύτερο πράγμα που μπορεί να πει ένας judge! Το PPTQ ήταν μια χαρούμενη αλλαγή μπροστά στο τείχος σοβαρότητας της προηγούμενης ημέρας. Το ενδιαφέρον του πανελληνίου ήταν ο τελικός, στον οποίο, κάποιοι ίσως θα το φανταστήκατε, έπαιζαν τα ίδιο δύο παιδιά της Παρασκευής! Χωρίς το άγχος της πρόκρισης, ο Λευτέρης Κοτσάλης και ο Γιάννης Κουντούρης διασταύρωσαν τα ξίφη τους με νικητή τον Λευτέρη, ο οποίος είναι εστεμμένος πια Έλληνας πρωταθλητής.
Τα investigations
Ευτυχώς δεν είχαμε κάποιο δυσάρεστο γεγονός στο τουρνουά. Είτε οι παίκτες επέλεξαν την ηθική οδό είτε αποτύχαμε να τους πιάσουμε 🙂 . Είχαμε όμως δύο περιπτώσεις που ενεργοποίησαν τα ανακλαστικά μας:
Στην πρώτη περίπτωση ο παίκτης castάρει ένα spell, και απαντά λάθος σε μια διευκρινιστική ερώτηση του αντιπάλου του που αφορά το resolution του spell. Μετά από ένα πιο lengthy investigation πειστήκαμε ότι ο παίκτης δεν είχε μεγάλη γνώση του deck του, ότι γενικά είναι απρόσεκτος αλλά με λευκό ποινικό μητρώο. Επίσης το λάθος δεν φαινόταν ότι θα μπορούσε να επηρεάσει άμεσα το παιχνίδι.
Στην δεύτερη ο παίκτης παίζει δεύτερη land στο ίδιο γύρο. Το deck του επωφελείται πολύ από την παρουσία multiple lands στο παιχνίδι οπότε αρχίσαμε τις ερωτήσεις. Μετά από λίγο φάνηκε ότι η exra land δεν υπήρχε περίπτωση να ωφελούσε κάπου. Επίσης η land παίχθηκε στο τέλος ενός τεράστιου γύρου, οπότε είναι plausible ο παίκτης να ξέχασε ότι έπαιξε κι άλλη. Τέλος το γεγονός ότι στο τέλος του γύρου έμεινε με μηδέν κάρτες στο χέρι, βοήθησε να περιορίσουμε τις επιλογές του άρα την πιθανότητα advantage.
Επίλογος
Το πρώτο comment είναι τα online pairings. Έφεραν το “wow factor” που θέλαμε και ακούσαμε πολύ θετικά σχόλια. Συνιστώνται ανεπιφύλακτα, θα γίνω κουραστικός και θα επαναλάβω το γιατί:
- επιταχύνουν τους γύρους
- προσφέρουν ευκολία χαρά στους παίκτες
- μπορούν οι παίκτες να πεταχθούν δίπλα να αγοράσουν κάτι ή να βγουν να καπνίσουν χωρίς το άγχος ότι θα χάσουν τον γύρο.
Το δεύτερο σχόλιο είναι η ωριμότητα των παικτών. Είχα καιρό να βρεθώ σε ελληνικό κοινό και δεν ήξερα τι θα αντιμετωπίσω. Τα Νationals στέκονται ανάμεσα στα χαώδη 1500+ άτομα των Grands Prix και τα 17 άτομα του Κυπριακού PTQ. Είδα λοιπόν άτομα που άκουγαν τις ανακοινώσεις, που ήξεραν τα interaction των καρτών τους, που η λέξη warning δεν τους ενεργοποιούσε αρνητικά reflexes. Προσπαθώντας να ερμηνεύσω το γεγονός, θα κάνω το νοηματικό άλμα και θα ονομάσω σαν αιτία τα PPTQs. Οι περισσότεροι παίκτες έχουν παίξει πολλαπλά competitive τουρνουά πριν έρθουν στο πανελλήνιο, και έχουν τριφτεί με τα tournament mechanics καθώς και με την παρουσία των judges.
Αυτά από το judge cockpit. Να ευχαριστήσω όλο το judge team που εργάστηκε τις δύο μέρες long hours για να βγει το τουρνουά. Φυσικά θα υπάρχει και τρίτο μέρος 🙂 . Θα είναι μάλιστα πιο player friendly αφού θα περιέχει ερωτήσεις και απαντήσεις rules και κανόνων.